روایت تلخ و شیرین یک پرستار با کودکان سرطانی!

گروه سلامت خبرگزاری فارس-محمد تاجیک:داستان که روایت بیماری مهلک سرطان باشد خود مثنوی هفت من کاغذی از ایثار و از خود گذشتگی همراهانی است که باید لحظه لحظه اوقات همراه با بیمار بودن را همچون بیمار سرطانی بسوزند و بسازند!

لحظه‌هایی که سراسر درد جسمی و دل آزردگی و خمودگی روحی است!

باید خود چون کوه سرشار از عشق به خدمت به بیماران این چنینی باشی تا بتوانی در برابر درد، رنج و محنت این آزردگان خاطر، همچو فولاد تاب آورده و مُسکن آلام جسم و روحشان باشی.

بله! از پرستار بخش کودکان غرق شده در گرداب سهمگین سرطان می‌گویم.

همان فرشتگان زمینی که با دستان پر مهر و نگاه مملو از عطوفت و شفقت همچو پروانه ای به گرد شمع کم نور وجود آنها در گردش و خدمت رسانی هستند.

باید خود را رها کنی و تا بتوانی آن رنج کشیدگان را بدست آوری!

برای ارتباط با کودکی که با بیماری سختی به نام سرطان مبارزه می‌کند، به عشق بیشتری در این حرفه نیاز دارم. کودکان معصوم‌اند و زمانی که با آنها رو به رو می‌شوید باید هم‌سن و سال‌شان شوید تا بتوانند با شما ارتباط برقرار کنند.

زمانی که این ارتباط برقرار می‌شود، کودک برای تزریق و مصرف دارو همکاری‌های لازم را انجام می‌دهد.این جملات را «مینا رحمانی»، پرستار جوان بیمارستان محک به زبان می‌آورد.

پرستار جوانی که همراهی با کودکان مبتلا به سرطان را انتخاب کرده می‌گوید: 5 سال است که حرفه پرستاری را مشغول فعالیت است و در 2 سال اخیر با ورود به بیمارستان فوق‌تخصصی سرطان کودکان محک به قهرمانان کوچک کمک می‌کند تا با بیماری مبارزه کنند.

*چرا شغل پرستاری را انتخاب کردید؟

خاله‌ام پرستار بود و همیشه مشتاقانه در کنار بیماران حضور داشت. من نیز در کودکی با دیدن علاقه او نسبت به شغلش، به پرستاری علاقه‌مند شدم و این رشته را برای تحصیل انتخاب کردم.

*در مسیر تحصیلی و شغلی‌تان چگونه با محک آشنا شدید؟

طرحم را در بخش خون و آنکولوژی بیمارستان مفید گذراندم. به واسطه اینکه کودکان مبتلا به سرطان بستری در این بیمارستان تحت حمایت محک هستند، با این مؤسسه خیریه و سپس بیمارستان فوق‌تخصصی سرطان کودکان محک آشنا شدم.

در سال 1398، پس از پایان طرحم، محک را برای انجام ادامه رسالتم در شغل پرستاری انتخاب کردم.

اینجا باید زبانت طور دیگری بچرخد!

*تجربه‌تان در بدو ورودتان به بخش خون و آنکولوژی کودکان چه بود؟

در ابتدای ورودم، بسیار ناراحت و غمگین بودم. رویارویی با خانواده‌‌هایی که فرزندشان تازه مبتلا به سرطان شده و در مرحله انکار بیماری هستند، برایم خیلی سخت بود. اینجا بود که یاد گرفتم تمامی توضیحات لازم را با زبانی محبت‌آمیز و قابل درک در اختیار این افراد قرار دهم و گاهی هم با آنها همدردی کنم.

 

همچنین پس از مدتی فهمیدم برای ارتباط با کودکی که با بیماری سختی به نام سرطان مبارزه می‌کند، به عشق بیشتری در این حرفه نیاز دارم.

کودکان معصوم‌اند و زمانی که با آنها رو به رو می‌شوید باید هم‌سن و سال‌شان شوید تا بتوانند با شما ارتباط برقرار کنند. زمانی که این ارتباط برقرار می‌شود، کودک برای تزریق و مصرف دارو همکاری‌های لازم را انجام می‌دهد. اگر بتوانید حس اعتماد را در کودک ایجاد کنید، با شما دوست می‌شود.

تاثیر کودکان سرطانی روی جسم و روح پرستاران

*اطرافیان زمانی که متوجه می‌شوند شما پرستار کودکان مبتلا به سرطان هستید چه واکنشی نشان می‌دهند؟

همه اعضای خانواده متفق‌القول بودند که برای این کار به روحیه بالایی نیاز دارم. آنها مدام می‌پرسیدند چرا بخش خون و آنکولوژی کودکان را انتخاب کردم. ارتباط با کودکان مبتلا به سرطان، دیدن رنج مداوم آنها و قرار گرفتن در معرض داروهای شیمی‌درمانی، با وجود وسایل حفاظت فردی، روی خلق خو، ریزش مو و واکنش‌های بیولوژیکی بدن پرستاران تأثیر می‌گذارد.

از طرفی هر اتفاقی برای کودکان رخ می‌دهد ما نیز همراه با خانواده‌هایشان از این اتفاقات تأثیر می‌پذیریم. اما من به شدت کار زیر سقف محک را دوست دارم.

*فکر می‌کنید پرستاران، به خصوص در بیمارستان کودکان باید چه ویژگی‌هایی داشته باشند؟

در نگاه کلی پرستار باید دلسوزانه خدمت کند و شغلش را دوست داشته باشد. پرستاری جزو مشاغل سخت به شمار می‌رود؛ به خصوص در دو سال اخیر که جهان درگیر بحرانی به نام «کرونا» شده است.

در این شرایط ما باید بیشتر کار کنیم. اگر شغل‌مان را دوست داشته باشیم می‌توانیم کارمان را به بهترین شکل ممکن انجام بدهیم. اما پرستاران در محک باید ویژگی دیگری نیز داشته باشند. آنها باید علاقه نسبت به کودکان را در خود تقویت کنند.

امید بخشی یکی از مهم‌ترین کارهای ما در زمان رویارویی با خانواده‌ها است. پرستاران در کنار مددکاران اجتماعی و روانشناسان نقش مهمی را به منظور ایجاد آرامش در روح و روان والدین و کودکان، ایفا می‌کنند.

*این روزها بزرگ‌ترین چالش و دغدغه‌تان در محک چیست؟

بزرگ‌ترین چالش و دغدغه همه ما این است که که درمان فرزندان‌مان در هر شرایطی به بهترین شکل ممکن ادامه داشته باشد. دو ماه پس از اینکه در محک استخدام شدم درگیر پاندمی کرونا شدیم.

به دلیل آنکه ایمنی بدن کودکان پایین است جزو گروه‌های پرخطر در ابتلا به کرونا محسوب می‌شوند. همه ما بیش از پیش تلاش کردیم تا فعالیت‌های درمانی در بخش‌های بیمارستان محک ادامه یابد و حتی کیفیتش را نسبت به روزهای قبل از شیوع کرونا افزایش دهیم.

 حرف آخر؟

به همه همکارانم به خصوص پرستاران فعال در سانتر کرونا خدا قوت می‌گویم. این افراد چشم در چشم کرونا جنگیدند. امیدوارم با واکسیناسیون و فراهم کردن تمهیدات لازم شرایط برای همه ما بهتر شود تا بتوانیم با دغدغه کمتری به خدمت‌رسانی بپردازیم.

امیدوارم با خدماتی که به کودکان مبتلا به سرطان ارائه می‌کنم بتوانم شاهد کمتر شدن دردهایشان در روزهای سخت درمان باشم و آنها را تا رسیدن به بهبودی همراهی کنم.

انتهای پیام/

لینک خبر: https://eghtesadmand.ir/?p=370298